Om 05.30u wordt op de deur geklopt om ons te wekken voor de ochtend gamedrive. Je wordt hier trouwens aan tafel geroepen voor de lunch en diner door ritmisch getrommel op traditionele drums. We eten en drinken snel wat terwijl we van een prachtige zonsopgang genieten over de lagune. De vissers zijn er al vroeg bij. Ik moet er niet aan denken om op zo'n iel, wankel bootje tussen al die nijlpaarden en krokodillen te gaan vissen! Tijdens de gamedrive ontpoppen onze medesafarigangers zich als echte 'birders' (vogelliefhebbers) met als gevolg dat we voor zowat elke vogel stil gaan staan. Af en toe stoppen, is natuurlijk heel normaal, maar dit stel leek, naast een liefde voor vogels, last te hebben van geheugenverlies. Ze kregen het namelijk voor elkaar om continue te roepen: Oh, what's that bird?? Terwijl we dezelfde vogel net 5 minuten geleden ook al waren tegengekomen. Lilac breasted rollers, Egyptian geese, Kingfishers, noem het allemaal maar op, tegen wil en dank weten we nu meer namen van vogels dan ooit te voren! Helaas houden de grotere dieren en katten zich vandaag goed verborgen, waardoor we al met al toch wat teleurgesteld terugkeren naar de lodge. Het reservaat is werkelijk prachtig, maar de wildlife sightings vallen tot nu toe erg tegen. De grote drukte in het park helpt ook niet, en is totaal tegengesteld aan wat we hadden verwacht op basis van alles wat we gelezen hadden over South Luangwa. Al snel is het tijd voor de lunch en wederom smaakt alles perfect. De vissers zijn nog steeds bezig en halen allerlei capriolen uit. Aldwin had niet goed geslapen en is ook nog steeds niet helemaal de oude dus die duikt lekker zijn bedje weer even in voor een paar uurtjes. Als ik naar de auto loop om mijn boek op te halen, loop ik Christina Carr tegen het lijf. Ze blijkt de vrouw van de zoon van Norman Carr te zijn, de oprichter en pionier op het gebied van wandelsafaris. We bespreken onze ervaringen tot nu toe en ze pakt het allemaal goed op. Ze bevestigt het verhaal van Lawrence over de wegen en de verantwoordelijkheid van de Wildlife Authority. Voor hen is het ook uitermate frusterend. Zo hebben ze al aangeboden zelf de wegen (voor eigen rekening!) te graden, maar hier kregen ze geen toestemming voor. Ze hebben al onderdelen aangeleverd en hulp aangeboden voor het maken van de machine. Dit alles is allemaal afgewezen. Na een gezellig gesprek nemen we afscheid en ik moet haar beloven te mailen als we veilig terug zijn in Johannesburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten