De Pink Papaya, ons overnachtingsadresje in Chimoio, had ons gemaild dat de weg van Tete naar Chimoio in goede conditie was en dat we het traject in zo'n 4 à 5 uur konden afleggen. Als we uit Tete wegrijden rond 14.30u, maken we ons dus totaal geen zorgen en zijn zeker niet voorbereid op het drama dat ons te wachten stond... Bij dagkilometertellerstand 484 is het raak. Nadat we Tete zijn uitgereden, verslechtert de weg dramatisch. Enorme potholes verschijnen over de hele breedte van de weg, soms van bijna een halve meter diep. We kunnen slechts stapvoets rijden en rijden voortdurend in slalom om de ergste potholes te vermijden. Allemaal vermijden gaat namelijk niet. De minuten gaan stukken sneller dan de kilometers. Gefrustreerd geven we dan ook gas op een stuk weg wat redelijk goed lijkt, er is geen ontkomen aan, met 120km p/u raken we vol een enorme pothole en verliezen controle over de auto. De onderkant van de auto raakt de asfaltrand van de pothole. Aldwin probeert nog te sturen, maar de auto gaat zijn eigen weg, het steile talud af. Het gebeurt allemaal in enkele seconden. Het stof trekt nog op als ik aan de lage kant van de gevaarlijk schuinstaande auto uitstap. Een graadje meer helling en de auto zou zijn gaan rollen. Terwijl ik sta te trillen van de schrik, houd ik drie vrachtwagens aan. Ze stoppen allemaal en uiteindelijk besluiten we (met minstens 30 zwarte mannen om ons heen) dat de kleinste van de drie zal proberen ons weer de weg op te trekken (zonder om te rollen). We bevestigen een sleepkabel aan de linkerachterkant (de lage kant) van de Jeep om hem achterwaarts de weg op te trekken. Er stopt nog een auto en de Indiaas uitziende mannen stappen uit en bevestigen onze keuze als de juiste. Het alles of niets moment is aangebroken. Aldwin gaat achter het stuur zitten, de mannen staan aan de lage kant van de Jeep om tegendruk te geven en ik geef de bestuurder van de truck de laatste instructies. Na een kortstondig, angstaanjagend verder overhellen is het binnen een paar seconden gepiept, de Jeep staat veilig en ongeschonden op het wegdek! We bedanken iedereen uitvoerig en schudden hun de hand! Kanjers, stuk voor stuk. Wat zijn we blij dat dit goed is afgelopen, dat we niet gewond zijn geraakt en dat het overdag is gebeurd, terwijl er hulp in de buurt was. Uiteindelijk hebben we slechts een half uur verloren door het ongeluk. Inmiddels is het 16.15u met nog meer dan 300km te gaan. We doen het rustig aan en hebben ons erbij neergelegd dat het erg laat gaat worden en we wederom door het pikdonker zullen moeten rijden. Na Guro verbetert de weg gelukkig waardoor we iets harder kunnen rijden. Om 17.30u is het donker. Dan gaat de weg ineens over in gravel. Het is een noodweg naast de hoofdweg omdat ze die opnieuw aan het asfalteren zijn. Na een tijdje worden we de hoofdweg weer op geleid en is de kwaliteit van de weg zodanig dat we uiteindelijk toch nog rond 19.45u bij de Pink Papaya aankomen. We zijn compleet uitgeput. We koken wat maiskolven en drinken er een glaasje wijn bij. Wat een reis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten