Rond 10.30u vertrekt onze vlucht vanaf de Seronera Airstrip naar de Ngorongoro Crater, d.w.z. de Lake Manyara Airstrip. Vanaf daar is het nog zo'n anderhalf uur rijden naar de krater. Weer Regional Air en weer Elizabeth! We raken in gesprek over onze ervaringen en over Hugo van Lawick en dan blijkt dat zowel zij als haar zus voor hem heeft gewerkt. Haar zus heeft drie jaar voor hem gewerkt als camp manager en heeft geholpen bij de afbraak van het kamp toen hij de Serengeti verliet. Het is ongeveer 40 minuten vliegen naar de Lake Manyara Airstrip. Daar worden we opgevangen door Ismail (die we de groeten moesten doen van Ombeni). Via een goede asfaltweg rijden we naar de gate van het Nationale Park. Vanaf daar is het een (erg) slechte gravelweg. Ismail geeft aan dat hij (en met hem vele anderen) ontevreden is over het bedrijf dat momenteel de wegen onderhoudt. Volgens hem is het te wijten aan corruptie dat er geen ander bedrijf wordt ingeschakeld. Diverse landslides geven aan hoe zwaar de regens zijn geweest in de afgelopen tijd. Eén ervan lijkt wel een rivier! Onderweg stappen we uit bij een uitzichtspunt vanwaar we een fantastisch uitzicht hebben over de indrukwekkende krater. Bij aankomst in de lodge zijn we wederom sprakeloos. Het is alsof we ons eigen sprookjespaleis zijn ingestapt. We zijn de enige gasten die nacht. We ontnuchteren een klein beetje door het gebruikelijke 'sign-your-life-away' papierwerk, maar als ze ons naar ons chalet begeleiden, voelen we ons werkelijk royalty! Als we een beetje zijn bijgekomen van alle indrukken, schuiven we aan voor een uitstekende lunch. In overleg met Ismail besluiten we het ons gemakkelijk te maken in de lodge en niet gelijk de krater in en uit te stormen. Aldwin krijgt een heerlijke massage, terwijl ik een beetje slaap inhaal. 's Avonds is het koud waardoor we erg blij zijn met het enorme haardvuur in de kolossale marmeren schouw naast onze dinertafel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten