Visa Deel 2

De visa kunnen van de to do lijst worden geschrapt, alle visa zijn binnen! Vanochtend heb ik onze paspoorten voor de laatste keer opgehaald in Pretoria, bij de High Commission van Tanzania. Eigenlijk is het verkrijgen van de visa onverwacht soepel verlopen. Zou het straks aan de grens net zo soepel gaan...?

"Droogoefenen"

Onze enerverende 'offroad dag' wordt gevolgd door een ander spannend evenement, namelijk het voor de eerste keer opzetten van onze nieuwe tent! Nadat we een mooi plekje hebben mogen uitkiezen, beginnen we direct, aangezien de volgende onweersbui al komt opzetten. De tent is dezelfde als die waar we in 2004 in hebben geslapen tijdens onze overland tour door Zuid-Afrika, Namibië, Botswana en Zimbabwe, alleen een slag groter. Tijdens de tour hebben we bijna dagelijks de tent moeten opzetten en afbreken, ook in het pikkedonker om 3 uur 's ochtends. Al snel herinneren we ons dan ook de truukjes. Ook een beetje geholpen door de, wel enigszins onduidelijke, gebruiksaanwijzing hebben we de tent binnen no time staan. We zetten de stretchers op en leggen de slaapzakken in de tent. We hangen een 'kopflits' (een zaklamp die je op je hoofd kunt dragen zoals een mijnwerkerslamp; bijzonder handig, omdat je beide handen vrij hebt) aan het plafond en zetten de kledingtas in de tent. Net als de eerste druppels beginnen te vallen, hebben wij ons onder de luifel geïnstalleerd met een glaasje wijn. Eigenlijk waren we van plan een potjiekos klaar te maken, maar door de braai die middag hebben we geen van beiden veel trek. Terwijl het onweer boven ons hoofd losbarst, vallen onze oogjes dicht... Droogoefenen krijgt zo een heel nieuwe betekenis!

Bepaald geen 'Softroader'!

Op de snelwegen in Zuid-Afrika vormen de witte (voornamelijk Toyota) busjes het grootste gevaar door het bizarre weggedrag van de chauffeurs en het slechte onderhoud van de busjes. Zo gebruiken veel taxichauffeurs karton, meerdere lagen op elkaar, als remblokken! De kwaliteit van de wegen is echter over het algemeen goed. Dit geldt tevens voor de wegen in Botswana, hebben we ons laten vertellen. In Zambia en Tanzania is het afwachten. Onze zorg geldt met name het noorden van Mozambique. De wegen zijn daar niet geasfalteerd en de ongewoon hevige en langdurige regens van het afgelopen seizoen kunnen de wegen onbegaanbaar hebben gemaakt. En de regen is nog niet voorbij... Om goed voorbereid te zijn op slechte wegcondities, vergelijkbaar met het serieuzere off-road werk, zijn we op zoek gegaan naar 4x4 offroad cursussen. Ja, en ook omdat het natuurlijk gewoon erg leuk is om met een auto in de modder te spelen! Bovendien had ik nog een verjaardagscadeau nodig voor Aldwin... Blijkt dat Jeep de Jeep Freedom Experience aanbiedt, een 1-daagse offroad cursus in het Krugersdorp Game Reserve. En nog gratis ook (tja, we blijven Hollanders :-)) ! Onze verwachtingen van de cursus waren daarom niet hoog gespannen. Ook ten aanzien van de prestaties van de Jeep waren we enigszins behoudend. We hebben namelijk de gewone (asfalt)standaardbanden erop zitten en de Jeep Cherokee staat nu niet bepaald bekend als een goede offroader, maar wat zijn we verrast door de prestaties van de Jeep! Zo zijn we zonder problemen tegen écht steile rots-, modder- en zandhellingen opgereden, door écht diepe gaten (axle twisters) en dwars door een écht diepe rivier. Onze instructeur heeft ons bovendien wat nuttige tips kunnen geven. Maar de belangrijkste winst van deze dag is toch het vertrouwen dat we in de auto hebben gekregen. Ons offroad motto vanaf nu: 'Keep your momentum' en 'Get out and walk'!

Visa Deel 1

Voor Botswana en Malawi blijken we gelukkig geen visa nodig te hebben. Voor de andere drie landen wel (Zambia, Tanzania en Mozambique). Vandaag stond Zambia in de planning. Het is een hele tour om er te komen. Door wegwerkzaamheden staat er namelijk een lange file op de N1 naar Pretoria. Vervolgens is de laatste kilometer in de stad ook nog rampenplan doordat men de helft van de vier banen heeft geblokkeerd voor werkzaamheden aan een waterleiding. Met nog maar een half uurtje te gaan tot sluitingstijd stuurt tot overmaat van ramp het navigatiesysteem me ook nog de verkeerde kant op. Een telefoontje aan de High Commission van Zambia brengt me weer in de goede richting, maar dan zijn nergens straatnaambordjes te vinden en moet ik nog een keer bellen. Net als ik de melding krijg dat mijn beltegoed over 1 minuut op is, zie ik het gebouw voor mijn neus opdoemen. Pffff, dat was even spannend, want om te laat te komen, zou hebben betekend dat de 50 km heen en 50 km terug voor niets zou zijn geweest net als de stress om er op tijd te komen. Gelukkig verloopt bij de High Commission alles vlekkeloos. De man bij de receptie (niet meer dan een houten tafel tegen de muur van de hal) laat mijn hart nog een keer overslaan door het te laten lijken alsof Aldwin zijn eigen visumaanvraag had moeten doen en een apart formulier moet invullen, maar dan begint hij uitbundig te lachen. Tot mijn grote opluchting zegt hij, al schuddend van het lachen, dat het een grapje is en al snel lach ik met hem mee. Hij verwijst me naar een (afgeladen) wachtkamer waar ik twee formulieren moet invullen. Tot mijn grote verbazing ben ik bijna direct aan de beurt en sta ik na een klein half uurtje alweer buiten. Nu maar afwachten of de visa donderdag klaar zijn en of we onze paspoorten terugkrijgen!

Waarheen leidt de weg...?

Vandaag hebben we de laatste grote hand gelegd aan het routeplan en een start gemaakt met het vinden en boeken van accommodatie. We hebben vier verschillende routeopties uitgewerkt en uiteindelijk een keuze gemaakt op basis van het totale aantal kilometers en het aantal Nationale Parken. Het zwaarst hebben we echter het aantal dagen rust geteld. Het kaartje op het weblog geeft aan hoe we van plan zijn te gaan rijden. In dit schema is het aantal dagen rijden en rust 50-50 verdeeld. Zo willen we in het Tanzaniadeel van de reis tussen de diverse lodges vliegen in plaats van rijden en hebben we het aantal kilometers per dag wat opgeschroefd. Het wordt dan wel erg vroeg vertrekken en een lange dag in de auto zitten, maar daar staat tegenover dat we de dag erna vaak kunnen uitrusten en het programma zo meer dagen rust bevat. Onze mailbox staat alweer vol met reacties van accommodaties die we naar hun beschikbaarheid en prijzen hadden gevraagd. We willen van te voren alle accommodatie hebben uitgezocht en vastgelegd, zodat we geen enkele dag hoeven te zoeken (het zal vaak al schemeren dan wel donker zijn als we aankomen) en zeker zijn van een slaapplaats. Op Google Maps zal binnenkort ook te zien zijn, waar we zullen overnachten.

Vaccinaties & Malariatabletten

Aldwin en ik zijn geen fans van naalden. Enigszins nerveus betreden we dan ook de Travel Clinic in Johannesburg. Met de dokter bespreken we ons reisplan. Uiteindelijk blijken we alleen een inenting tegen tyfus en gele koorts nodig te hebben. De rest hebben we in 2004 al gehad of is niet nodig. De twee inentingen kunnen niet op dezelfde dag plaatsvinden. We beginnen met de inenting tegen gele koorts. Deze valt erg mee. Beiden voelen we er niets van en ook enige tijd daarna vertonen we geen reacties. Aangezien malaria sterk aanwezig is in het merendeel van de landen en we gaan reizen vlak na het regenseizoen, moeten we gedurende de reis malariatabletten slikken. Nu hebben we het afgelopen jaar al veel te maken gehad met malariagebieden en weten we dat we goed tegen Malanil kunnen (in Europa verkrijgbaar als Malarone). Aangezien ze onvoldoende pillen in voorraad hebben, spreken we af dat we de pillen meenemen als we onze tyfusvaccinatie komen halen, volgende week.

Ik ga op reis en ik neem mee...

Tijdens onze reis willen we zoveel mogelijk kamperen. Vandaag wordt er daarom hevig ingekocht: tent, stretchers, stoelen, tafel, muskietennet enz. enz.